Robert Chojnacki - "Sax & Sex" (1995)


Robert Chojnacki do czasu roku pamiętnego, czyli 1995, był kojarzony tylko i wyłączanie jako saksofonista popularnej popowej grupy - De Mono.
Kiedy wydał "Sax & Sex" i zaprosił na płytę Andrzeja Piasecznego (w tamtych czasach wokalistę zespołu Mafia), sytuacja zmieniła się diametralnie.

W 1995 roku byłam trzyletnią dziewczynką i już wtedy miałam świadomość ogromu popularności takich utworów jak: "Niecierpliwi", "Budzikom śmierć" czy "Prawie do nieba".
Nie ma chyba w naszym kraju muzyka, który odcinając się od swojego macierzystego zespołu zyskał taką popularność jak właśnie Chojnacki.



"Sax & Sex" zdobyło uznanie nie tylko dzięki świetnej grze na saksofonie w wykonaniu Roberta, ale również dzięki świetnemu doborowi wokalisty.
Przyznam szczerze, że nie jestem fanką barwy głosu Andrzeja "Piaska" Piasecznego, ale trzeba przyznać, że utwory w jego wykonaniu wyszły naprawdę świetnie i dzięki temu również zyskały uznanie w naszym kraju.
"Piasek" był już znanym wokalistą, a to za sprawą jego udziałowi w zespole "Mafia", ale to chyba z saksofonistą De Mono stworzył swoją najpopularniejszą balladę "Niecierpliwi".
Któż jej nie kojarzy?
Do dziś często możemy usłyszeć ją w rozgłośniach radiowych w całej Polsce, a od czasu jej wydania minęło przecież dwadzieścia dwa lata.
Ową balladę uznaję za jedną z najpiękniejszych piosenek w kraju. "Piasek" wykonał ją naprawdę przepięknie i ciężko wyobrazić sobie kogoś innego na jego miejscu.
"Są ludzie, są serca, jeden żar. Są myśli namiętne, w Twoich ja.

Są głosy, są słowa, których brak. Są myśli i w Tobie będę ja."
Trzeba zaznaczyć, że Andrzej jest autorem większości tekstów na albumie.

Równie znany jest kawałek pod tytułem "Prawie do nieba" oraz "Budzikom śmierć".
Można powiedzieć, że jest to hymn śpiochów: "I do południa budzikom śmierć. A o północy niech dzwoni kto chce."
Temu drugiemu towarzyszy także zabawny teledysk. No i ta oprawa... takie klimaty to tylko w latach 90.

Przede wszystkim te trzy mega hity sprawiły, że debiutancki album Chojnackiego stał się bestsellerem.
A szkoda, że większości społeczeństwu znane są tylko te trzy piosenki, ponieważ taki np. "Mój dobry duch" w niczym im nie ustępuje.
"Ciągle uparcie jest w mojej głowie, zbyt piękna jak anioł, dumna jak nikt.

Wiatrem mi jest w każdej drodze, jej czułe spojrzenia, wiem kiedy śpi."
I znów pochwalę interpretację "Piaska"; trzeba przyznać, że piosenki o miłości wychodzą mu bardzo naturalnie.
Piosenka, która nadała tytuł albumowi, czyli "Sax & Sex", jest popisowym numerem Roberta Chojnackiego; prym wiedzie solo na saksofonie a we wstawkach da się słyszeć... orgazmiczne pojękiwania kobiety. Cóż, całkiem ciekawe połączenie.
Płyta zawiera dziewięć kawałków plus instrumentalną wersję "Niecierpliwych", ale to nie ten kawałek jest najsłabszym ogniwem tego albumu.
Jako bonus mamy nagrany "Feel Like Makin' Love" brytyjskiego zespołu rockowego z lat 70., Bad Company.
O ile do warstwy instrumentalnej nie można się przyczepić, to muszę stwierdzić, że Robert wokalistą dobrym nie jest.
Głos lidera jest słaby i miałki a do tego ten akcent a właściwie jego brak...
"Feel Like..." na "Sax & Sex" można potraktować jako ciekawostkę.

Jak historia pokazała, słaba wersja utworu Paula Rodgersa i ekipy nie umniejszyła wartości tego krążka.
Płyta sprzedała się w ilości 1 500 000 egzemplarzy (!) i na próżno szukać takiej sprzedaży w dobie internetu i plików cyfrowych.
Dzięki zawartości na "Sax & Sex" Chojnacki dostał nominacje do Fryderyków w następujących kategoriach: "Album roku - pop", "Kompozytor roku" oraz "Fonograficzny debiut roku".
Jak dla mnie, jedna z najlepszych płyt w historii polskiego popu.

Lista utworów:

1. Budzikom śmierć
2. Prawie do nieba
3. Niecierpliwi
4. Mój dobry duch
5. Sax & Sex
6. Kosmiczny dreszcz
7. Wielka strata
8. Ciągle czekam
9. Feel Like Makin' Love
10. Niecierpliwi (wersja instr.)

Skład:

- Robert Chojnacki - saksofony, EWI, wokal
- Andrzej "Piasek" Piaseczny - wokal
- Michał Grymuza - gitary
- Mirek Stępień - bas
- Ian MacDonald - dudy
- Michał Dąbrówka - perkusja
- Kayah - wokal ("Budzikom śmierć")
- Beata Molak - chórki ("Ciągle czekam")
- Piotr Kominek - instrumenty klawiszowe
- Wojtek Wójcicki - instrumenty klawiszowe
- Janusz Skowron - organy Hammonda
- Jarogniew Milewski - instrumenty klawiszowe ("Budzikom śmierć")

Ocena:

4/5






Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Defekt Muzgó - "Wszyscy jedziemy..." (1991)

Obraz
W moim pokoju stoi gitara basowa, która została mi podarowana przez męża mojej mamy. We wczesnych latach 90. był zagorzałym punkiem i przez krótki czas grał właśnie na owej gitarze. Dlaczego o tym piszę? Instrument ten został ozdobiony przeróżnymi naklejkami, m.in. Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, która na początku lat 90. ubiegłego wieku rozpoczęła swoją działalność, zespołu IRA i właśnie Defektu Muzgó. Defekt Muzgó to jedna z najbardziej popularnych kapel na polskim rynku punk. Został założony w 1981 roku pod nazwą Bunt a jako Defekt Muzgó zaistniał w 1982 roku. Już w latach 80. grupa radziła sobie nieźle i nieoficjalnie nagrania w postaci legendarnych dziś kaset już krążyły wśród fanów, jednak na oficjalny album miłośnicy grupy musieli czekać aż do roku 1991. Muzycy na płycie "Wszyscy jedziemy..." zebrali materiał z lat 80. i postanowili zarejestrować go podczas występu we wrocławskim klubie "Rura" w 1991 roku. W sumie nic dziwnego, że d...
Czytaj więcej

Megadeth - "So Far, So Good... So What!" (1988)

Obraz
     „[…]. Miałem im jedynie za złe, że należy wykazać się nie lada inteligencją, by sprostać ich muzyce. Pamiętam jakim męczarniom musiałem się poddać, by zrozumieć Mustaine’a i jego kumpli. Chaos, jaki zespół zostawiał w świadomości odbiorcy, trudny jest do opisania. Megadeth nie niszczył szybkością, potężnym brzmieniem. Zespół trenował słuchacza setkami zaskakujących pomysłów, zmian tempa, nietuzinkowych riffów, okraszonych niezbyt melodyjnym, absorbującym uwagę śpiewem Mustaine’a. Jeżeli nawet następował w muzyce moment odprężenia, wiadomo było, że prędzej czy później wszystko zostanie zdruzgotane, odwrócone do góry nogami, zamienione w piekło na ziemi. Gdy ktoś wypadał z tempa, zostając w tyle za pędzącą w nieznanym kierunku muzyką, mógł się ratować jedynie ucieczką w ciszę, bowiem pozostanie sam na sam z dziełem pana Mustaine’a groziło wówczas nabawieniem się choroby psychicznej. Kiedy dotarło do mnie, że wszystko robione jest umyślnie, to jedynym moim pragnieniem b...
Czytaj więcej

Adele - "30" (2021)

Obraz
   Właśnie mijają pierwsze dni nowego, dwa tysiące dwudziestego piątego roku. A jak to się ma do artystki, o której twórczości chcę dziś napisać? Już spieszę z wyjaśnieniami: dwa lata temu, w pierwszych dniach dwa tysiące dwudziestego trzeciego roku, postanowiłam wziąć na tapet najpopularniejszy album Adele a zarazem jedną z najlepiej sprzedających się płyt XXI wieku. O co chodzi z tą moją wzmożoną ochotą na rozkładanie na czynniki pierwsze twórczości tej brytyjskiej wokalistki w początkach nowego roku? Nie mam pojęcia.     Cofnijmy się do 19 listopada 2021 r. To właśnie wtedy, po sześciu latach oczekiwania (pierwotnie album miał ukazać się w 2020 r., jednak pandemia przekreśliła te wielkie plany), światło dzienne ujrzał następca albumu „25” – „30”. Dla niewtajemniczonych – nietypowo brzmiące tytuły albumów artystki znajdują swoje odzwierciedlenie w jej wieku.  I tak kolejno po: „19”, „21”, „25”, trzydziestoletnia wówczas Adele wydała swój – póki co – ostat...
Czytaj więcej