Marianne Faithfull - "Come My Way" (1965)



Marianne Faithful poznałam dzięki biografii Micka Jaggera pod tytułem "Jagger. Diabeł z przedmieścia". Nie jestem jakąś wielką fanką Stonesów, ale lubię klimat lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, więc chętnie sięgnęłam po ową pozycję.
No dobrze, ale zapytacie: gdzie w tym wszystkim Marianne?
Otóż, wokalistka w wyżej wspomnianej biografii została przedstawiona jako partnerka naszego bohatera. Opis jej osoby oraz twórczości wzbudził we mnie ciekawość, więc sięgnęłam po ową twórczość. I nie zawiodłam się.

"Come My Way" jest drugim albumem Faithfull.
Co ciekawe, zarówno pierwszy, jak i drugi krążek, ukazały się w tym samym czasie - 15 kwietnia 1965 roku.
Dlaczego zdecydowano się na taki zabieg?
Wokalistka marzyła o albumie z gatunku folk, ale wytwórnia Decca (dla której ówcześnie nagrywali również Rolling Stonesi) naciskała na popowy album.
Nawet, gdy wytwórnia zaproponowała, żeby na albumie wymieszać oba gatunki, kobieta zadecydowała, że wyda dwa albumy.
Jedyną różnicą jest fakt, że "Come My Way" w przeciwieństwie do pierwszego albumu zatytułowanego po prostu "Marianne Faithfull", wydano tylko na terenie Wielkiej Brytanii.

Jeśli chodzi o zawartość "Come My Way"; to mamy tutaj do czynienia właśnie z albumem bardziej w stylu folk.
Muzykę zawartą na krążku cechuje delikatność i nostalgia.
Mamy tutaj tradycyjną folkową pieśń "The House Of The Rising Sun", spopularyzowaną przez The Animals, kultową brytyjską grupę z lat 60. Ich wersja została wydana rok wcześniej niż wersja wokalistki. Jeśli mam porównać oba wykonania, to naprawdę nie jestem w stanie stwierdzić, która bardziej przypadła mi do gustu. Obie wersje mają swój niepowtarzalny charakter.

Na albumie znajdziemy również "Jabberwoc"; Brytyjka bardziej recytuje tekst niż go wyśpiewuje.
Jeśli chodzi o moje ulubione utwory na płycie, są to: tytułowe "Come My Way", "Portland Town", wcześniej już wspomniane "House Of The Rising Sun", "Mary Ann", "Spanish Is A Loving Tongue", "Down In The Salley Garden"... Wymieniane ich chyba nie ma  większego sensu, bo pewnie wymienię je wszystkie. ;) Tak, Marianne Faithfull czaruje zarówno swoim głosem jak i muzyką. 

Niektóre teksty jej utworów może nie są wyszukane, ale w tym tkwi ich siła. Przyjrzyjmy się na przykład fragmentom "Portland Town": "I was born in Portland town x2 Yes, I was, yes I was, yes I was. (...) Took my children of the war x2 Yes, they did, yes they did, yes they did. Killed my children one by one x2 Yes, they did, yes, they did, yes, they did. No more children in Portland town x2 No, I won't, no I won't, no I won't...", czyli "Urodziłem się w Portland. x2 Tak, byłem, tak, byłem, tak byłem. (...) Zabrałem moje dzieci na wojnę x2 Tak zrobili, owszem, owszem, tak zrobili. Nigdy więcej dzieci w Portland x2 Nie, nie będę, nie, nie będę, nie, nie będę".

Na pierwszy rzut oka naprawdę nie zachęca. Jednak z odpowiednią muzyką i głosem efekt jest zachwycający.
Jej wielkości dowodzi również fakt, że takie znakomitości jak między innymi: Mick Jagger, Keith Richards (czyli legendarna spółka z The Rolling Stones) oraz Bob Dylan pisało dla niej utwory.

Marianne to nie tylko artystka o wręcz anielskim głosie. Realizuje się również jako aktorka i autorka tekstów. W młodości była uzależniona od substancji psychotropowych (przede wszystkim heroiny i LSD), jednak, mimo zejścia na samo dno, udało jej się przezwyciężyć nałóg.

Na zakończenie dodam, że wersja na CD ukazała się dopiero w 1991 roku (jestem szczęśliwą posiadaczką tego krążka) i zawierała cztery dodatkowe utwory: "Blowin' in the Wind", "Et Maintenant (What Now My Love?)", "That's Right Baby" oraz "Sister Morphine".
"Come My Way" idealnie oddaje ducha lat 60. Kiedy za oknem ciemno i pochmurno, ta delikatność i melancholia świetnie wpasowuje się w klimat.

Lista utworów:

1. Come My Way
2. Jabberwoc
3. Portland Town
4. House of the Rising Sun
5.  Spanish Is a Loving Tongue
6. Fare Thee Well
7. Lonesome Traveleres
8. Down in the Salley Garden
9.  Mary Ann
10. Full Fathom Five
11. Four Strong Winds
12. Black Girl
13. Once I Had a Sweetheart
14. Bells of Freedom
15. Blowin' in the Wind
16. Et Maintenant (What Now My Love?)
17. That's Right Baby
18. Sister Morphine

Ocena:

5/5

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Defekt Muzgó - "Wszyscy jedziemy..." (1991)

Obraz
W moim pokoju stoi gitara basowa, która została mi podarowana przez męża mojej mamy. We wczesnych latach 90. był zagorzałym punkiem i przez krótki czas grał właśnie na owej gitarze. Dlaczego o tym piszę? Instrument ten został ozdobiony przeróżnymi naklejkami, m.in. Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, która na początku lat 90. ubiegłego wieku rozpoczęła swoją działalność, zespołu IRA i właśnie Defektu Muzgó. Defekt Muzgó to jedna z najbardziej popularnych kapel na polskim rynku punk. Został założony w 1981 roku pod nazwą Bunt a jako Defekt Muzgó zaistniał w 1982 roku. Już w latach 80. grupa radziła sobie nieźle i nieoficjalnie nagrania w postaci legendarnych dziś kaset już krążyły wśród fanów, jednak na oficjalny album miłośnicy grupy musieli czekać aż do roku 1991. Muzycy na płycie "Wszyscy jedziemy..." zebrali materiał z lat 80. i postanowili zarejestrować go podczas występu we wrocławskim klubie "Rura" w 1991 roku. W sumie nic dziwnego, że d...
Czytaj więcej

Megadeth - "So Far, So Good... So What!" (1988)

Obraz
     „[…]. Miałem im jedynie za złe, że należy wykazać się nie lada inteligencją, by sprostać ich muzyce. Pamiętam jakim męczarniom musiałem się poddać, by zrozumieć Mustaine’a i jego kumpli. Chaos, jaki zespół zostawiał w świadomości odbiorcy, trudny jest do opisania. Megadeth nie niszczył szybkością, potężnym brzmieniem. Zespół trenował słuchacza setkami zaskakujących pomysłów, zmian tempa, nietuzinkowych riffów, okraszonych niezbyt melodyjnym, absorbującym uwagę śpiewem Mustaine’a. Jeżeli nawet następował w muzyce moment odprężenia, wiadomo było, że prędzej czy później wszystko zostanie zdruzgotane, odwrócone do góry nogami, zamienione w piekło na ziemi. Gdy ktoś wypadał z tempa, zostając w tyle za pędzącą w nieznanym kierunku muzyką, mógł się ratować jedynie ucieczką w ciszę, bowiem pozostanie sam na sam z dziełem pana Mustaine’a groziło wówczas nabawieniem się choroby psychicznej. Kiedy dotarło do mnie, że wszystko robione jest umyślnie, to jedynym moim pragnieniem b...
Czytaj więcej

Adele - "30" (2021)

Obraz
   Właśnie mijają pierwsze dni nowego, dwa tysiące dwudziestego piątego roku. A jak to się ma do artystki, o której twórczości chcę dziś napisać? Już spieszę z wyjaśnieniami: dwa lata temu, w pierwszych dniach dwa tysiące dwudziestego trzeciego roku, postanowiłam wziąć na tapet najpopularniejszy album Adele a zarazem jedną z najlepiej sprzedających się płyt XXI wieku. O co chodzi z tą moją wzmożoną ochotą na rozkładanie na czynniki pierwsze twórczości tej brytyjskiej wokalistki w początkach nowego roku? Nie mam pojęcia.     Cofnijmy się do 19 listopada 2021 r. To właśnie wtedy, po sześciu latach oczekiwania (pierwotnie album miał ukazać się w 2020 r., jednak pandemia przekreśliła te wielkie plany), światło dzienne ujrzał następca albumu „25” – „30”. Dla niewtajemniczonych – nietypowo brzmiące tytuły albumów artystki znajdują swoje odzwierciedlenie w jej wieku.  I tak kolejno po: „19”, „21”, „25”, trzydziestoletnia wówczas Adele wydała swój – póki co – ostat...
Czytaj więcej