Muzyka to naprawdę mocny narkotyk. Może cię zatruć, podnieść na duchu lub (...)" A. Neste

   Polska Rzeczpospolita Ludowa, rok 1983. Polacy mają za sobą jedno z najtrudniejszych wydarzeń w całej historii kraju. Stan wojenny, który został wprowadzony 13 grudnia 1981 roku, zniesiono dokładnie 22 lipca 1983 roku. Nic dziwnego, że te historyczne z perspektywy czasu wydarzenia odbiły się na zawartości trzeciego albumu grupy Maanam, która w tamtym czasie biła rekordy popularności.    „Nocny patrol”, bo o nim mowa, wyznaczył nowy początek w karierze grupy. Nie dość, że zespół postanowił podjąć współpracę z pierwszą prywatną wytwórnią fonograficzną w Polsce (mowa o wytwórni Rogot), to na dodatek postanowił porzucić swe charakterystyczne, energiczne brzmienie na rzecz dźwięków innego rodzaju. A jakby tego było mało, zespół postanowił nagrać anglojęzyczną wersję „Nocnego patrolu”, która zwała się „Night Patrol” i ukazała się w Niemczech, krajach Beneluxu oraz Skandynawii. Ale po kolei. Maj i czerwiec 1983 roku zespół spędził w krakowskim studiu ZPR, by zarejestrowa...

      Moje pierwsze skojarzenie z Dido, to… czołówka serialu „Roswell: w kręgu tajemnic”. Ten amerykański serial był emitowany na przełomie wieków, i to właśnie we wspomnianej czołówce możemy usłyszeć utwór „Here with Me”, który ukazał się na debiutanckim albumie artystki. Z tego też powodu wokalistka jest silnie powiązana z czasami mojego dzieciństwa, zresztą największe sukcesy odnosiła właśnie na początku XXI wieku.    Co ciekawe, pierwotnie „No Angel”, debiutancki album brytyjskiej wokalistki, ukazał się w czerwcu 1999 r. w samych Stanach Zjednoczonych (za wydanie odpowiadało wydawnictwo Arista Records). Dopiero w lutym 2001 roku osiągnął zasięg globalny. To właśnie w tamtym roku ukazał się legendarny dziś utwór rapera o pseudonimie Eminem – mowa o utworze „Stan” – w którym zostały użyte fragmenty „Thank You”, jednego z singli promujących „No Angel”. W teledysku do utworu „Stan” Dido gra dziewczynę tytułowego Stana. Nie ma co ukrywać; popularność utworu Emin...

  Moje dzieciństwo przypada na początek lat dwutysięcznych. Nic zatem dziwnego, że doskonale pamiętam lata 2005-2006 i „szał” na punkcie niemieckich nastolatków z Tokio Hotel. Wspomniane lata przypadają na największą popularność muzyków; jedni ich nienawidzili, drudzy kochali. Ja zdecydowanie należałam do tej drugiej grupy. Uwielbiałam w nich wszystko: zarówno warstwę muzyczną, jak i sam image. Byli inni. Wyróżniali się, a to zdecydowanie mnie przyciągało (zresztą w dalszym ciągu chłopaki wyróżniają się wyglądem). W 2006 roku byłam czternastoletnią dziewczyną, Bill i Tom Kaulitzowie, założyciele zespołu, byli zaledwie trzy lata starsi ode mnie. I tacy też byli odbiorcy zespołu – większość fanów grupy liczyło sobie naście lat.    Na ścianie mojego pokoju widniał największy plakat, jaki kiedykolwiek miałam (tak, to jeszcze czasy popularności plakatów z gwiazdami). Plakat pochodził z czasopisma „Bravo”; pierwszy numer ukazał się w 1956 r. (!) i został wydany w Niemczech – ze...